Czy parkując pod swoim blokiem mogę zostać ukarany przez policję lub straż miejską? Samochód został pozostawiony tylko na chwilę, na osiedlowym chodniku obok mojego miejsca zamieszkania.

 

 

Mandat na drodze osiedlowej
Warto wiedzieć gdzie parkujemy swój pojazd. Jeżeli jest to wewnętrzna droga osiedlowa, wówczas straż miejska lub policja nie może nałożyć na nas kary np. za parkowanie na chodniku. Dzieje się tak dlatego, ponieważ policja i straż miejska mogą nakładać mandaty karne w strefach zamieszkania oraz na drogach publicznych. Większość małych osiedlowych dróg nie należy do dróg publicznych, więc policja i straż miejska nie może nałożyć na kierowcę mandatu. Wyjątkiem jest np. okoliczność, w której pojazd blokuje osiedlową drogę pożarową.

Strefa zamieszkania
Zgodnie z kodeksem wykroczeń, strefą zamieszkania jest obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi. Strefa ruchu oznaczona jest znakami D-52 oraz D-53.

Odholowanie pojazdu
Jeżeli samochód został pozostawiony w miejscu, gdzie jest to zabronione lub utrudnia ruch, bądź też zagraża w inny sposób bezpieczeństwu, wówczas straż miejska może pojazd odholować na parking depozytowy. Straż miejska może również zablokować tylne koło pojazdu, jeżeli uzna, iż samochód stoi w miejscu gdzie parkowanie jest zabronione, lecz nie utrudnia ruchu bądź nie zagraża w inny sposób bezpieczeństwu w miejscu, w którym się znajduje.
Miejsce gdzie pojazdom nie wolno parkować i istnieje możliwość odholowania pojazdu oznaczone jest znakiem T-24. Ilustruje on odholowywany samochód. Warto zwrócić uwagę, czy nie stawiamy samochodu w miejscu niedozwolonym. Procedura odbioru samochodu po pierwsze jest nieco skomplikowana, a po drugie kosztowna dla kierowcy.
Należy pamiętać, że pojazd pozostawiony bez tablic rejestracyjnych lub pojazd, którego stan wskazuje na to, że nie jest używany, może zostać usunięty z drogi przez straż gminną lub Policję na koszt właściciela lub posiadacza.

 

 

Zachowek
Zachowek wprowadzony został do wielu ustawodawstw jako ochrona interesów najbliższej rodziny- zstępnych, małżonka oraz rodziców spadkodawcy, jeśli zostali oni pominięci przy dziedziczeniu.
Roszczenie o zachowek przysługuje więc, jeżeli uprawniony do zachowku nie otrzymał żadnej korzyści majątkowej tzn. nie został powołany do dziedziczenia jako spadkobierca, nie został ustanowiony na jego rzecz zapis czy polecenie, nie otrzymał darowizny.

 

W myśl art. 991§1kc do zachowku uprawnieni są: zstępni, małżonek i rodzice spadkodawcy, o ile byliby powołani do spadku z ustawy. Osoby należące do kręgu spadkobierców ustawowych, ale nie wymienione w art. 991§1kc tzn. rodzeństwo i zstępni rodzeństwa spadkodawcy, nie mają prawa do zachowku.

 

Roszczenie o zachowek jest roszczeniem o zapłatę sumy pieniężnej, wysokością odpowiadającej wartości lub 2/3 udziału spadkowego, który przypadłby uprawnionemu przy dziedziczeniu ustawowym.
Zachowek określa się więc w oznaczonej kwocie pieniężnej. Wysokość tej kwoty zależy od szeregu okoliczności, przede wszystkim od wielkości udziału spadkowego, który by danemu uprawnionemu przypadł przy dziedziczeniu ustawowym, a następnie od wartości spadku.
Wysokość zachowku jest uzależniona ponadto od tego czy uprawniony jest trwale niezdolny do pracy, a gdy uprawnionym jest zstepny spadkodawcy - także od tego czy jest on małoletni. Mianowicie uprawnionemu do zachowku, który jest trwale niezdolny do pracy oraz małoletniemu zstępnemu, należą się 2/3 udziału spadkowego, jaki by mu przypadł przy dziedziczeniu ustawowym, natomiast każdemu z pozostałych uprawnionych tego udziału /art.991§1kc/.

 

Roszczenie o zachowek przysługuje uprawnionemu przeciwko spadkobiercy lub spadkobiercom.

 

Spadkodawca może jednak uprawnionego do zachowku pozbawić tego uprawnienia przez to, że go wydziedziczy.
Spadkodawca może wydziedziczyć uprawnionego do zachowku tylko w testamencie, przy czym przyczyna wydziedziczenia powinna wynikać z treści testamentu.

 

Roszczenie o zachowek, jako roszczenie majątkowe podlega zgodnie z art.1007§1kc przedawnieniu w terminie trzech lat od ogłoszenia testamentu. Data, od której zaczyna biec przedawnienie to data otwarcia i ogłoszenia testamentu umieszczona na nim zgodnie z art. 651kpc. 

 

autor: Dominik Marchewka

foto: skyscrapercity.com