Poszkodowany pacjent może w granicach odpowiedzialności cywilnej ubiegać się o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, które jest świadczeniem jednorazowym, pieniężnym i mającym stanowić sposób złagodzenia cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego.

 

 

Jak stwierdził Sąd Najwyższy w swoim wyroku, ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury.

• zwrotu wszelkich kosztów związanych z leczeniem i rehabilitacją oraz lepszym odżywianiem poszkodowanego, opieką nad poszkodowanym, transportu poszkodowanego i jego bliskich, adaptacji mieszkania stosownie do potrzeb poszkodowanego, a także przygotowania go do wykonywania nowego zawodu (art. 444 § 1 k.c.);

• renty uzupełniającej, która ma stanowić wyrównanie różnicy w dochodach osiąganych przez poszkodowanego przed zdarzeniem w stosunku do dochodów uzyskiwanych przez niego po zdarzeniu wywołującym szkodę (art. 444 § 2 k.c.);

• jednorazowego odszkodowania, które jest uzasadnione w szczególności, gdy poszkodowany w następstwie błędnej decyzji medycznej stał się inwalidą, a jednorazowe świadczenie umożliwi mu wykonywanie innego zawodu, czy też rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej, przy czym jeżeli poszkodowany korzysta z tego świadczenia traci prawo do renty uzupełniającej (art. 447 k.c.);

• renty na zwiększone potrzeby polegającej na zapewnieniu poszkodowanemu środków potrzebnych do poprawy stanu jego stanu zdrowia po zdarzeniu, a związanych z jego leczeniem i rehabilitacją, lepszym odżywianiem oraz sprawowaną nad nim opieką (art. 444 § 2 k.c.), zwrotem utraconych zarobków. 

 

W sytuacji, gdy wskutek błędu lekarskiego poszkodowany poniesie  śmierć, najbliższy członek rodziny może ubiegać się o wypłatę:

• stosownego odszkodowania jeżeli wskutek śmierci poszkodowanego nastąpiło znaczne pogorszenie sytuacji życiowej jego najbliższych, chodzi tutaj o szeroko pojęty uszczerbek natury ekonomicznej występujący po stronie najbliższych po śmierci poszkodowanego (art. 446 § 3 k.c.);

• zwrotu kosztów związanych z leczeniem i pogrzebem zmarłego poszkodowanego poniesionych przez członków jego rodziny (art. 446 § 1 k.c.);

• renty alimentacyjnej, która ma na celu uzupełnienie dochodów osób uprawnionych po śmierci poszkodowanego, wobec których na zmarłym ciążył obowiązek alimentacyjny i które za życia wspierał stale i dobrowolnie finansowo, a przemawiają za tym zasady współżycia społecznego (art. 446 § 2 k.c.);

• Zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, które jest świadczeniem jednorazowym, pieniężnym i mającym stanowić sposób złagodzenia cierpień fizycznych i psychicznych najbliższych członków rodziny zmarłego w związku z błędem lekarskim poszkodowanego (art. 446 § 4 k.c.)

 

Aby udowodnić wszystkie poniesione koszty związane z leczeniem czy rehabilitacją należy gromadzić wszystkie rachunki mogące potwierdzić wysokość kosztów, które były skutkiem błędu lekarskiego. Oczywiście nie mniej ważna jest cała dokumentacja medyczna, która poświadcza poniesiony uszczerbek na zdrowiu.

 

Wysokość odszkodowania może być bardzo różna, jednak często zdarza się, że są to kwoty bardzo wysokie. Na etapie likwidacji maksymalne wypłaty sięgają zazwyczaj 50 000,00 do 80 000,00 zł, sporadycznie 100 000,00, 120 000,00 zł. Likwidacja szkody na drodze sądowej prowadzi jednakże do wniosku, że niekiedy sądy mogą orzec odszkodowania do 600 000,00, sporadycznie i 1 000 000,00 zł.

 

Autor: Dominik Marchewka